Opgetogen kwam hij uit school. Mam, we hadden een sprinkhaan in de klas! En de juf zat op de kast omdat ze bang voor het beestje was….. Dit lijkt mij een beetje overdreven maar goed, ik kan mij er wel iets bij voorstellen hoe eruit ziet die bang is voor zo’n kleine springer.
Vijf weken geleden maakten we een wandeling door de Franse bergen. We waren niet alleen, we waren in gezelschap van honderden sprinkhanen. En dat is echt niet overdreven gesteld. Gedurende de 10 km tocht sprongen de sprinkhanen om onze benen. Bij ons volwassenen kwamen deze beestje niet verder dan onze scheenbenen. Bij onze jongste kwamen ze tot zijn knieën. En dat beviel hem absoluut niet. Sterker nog, al na vijf minuten lopen kondigende hij zijn stop aan. Wat we ook zeiden en beloofden, hij verzette geen stap meer.
Het werd een uitdagende tocht. Samen met onze oudste liep ik voorop en baanden we de weg door de sprinkhanen heen. Ze sprongen weg voor onze voeten en zo maakten we een sprinkhaan-vrij pad. Soms waren het er zoveel dat dit niet afdoende was. Dan zat er maar één ding op en dat was zoonlief optillen. We hebben deze tocht veel gesproken over een van de tien plagen die het land Egypte trof: overal sprinkhanen die het land kaalvraten.
Terug naar de sprinkhaan in de klas Enigszins cynisch stelde ik dat onze zoon de sprinkhaan vast gevangen had. ‘Ik wilde het doen mam maar mijn vriend was net iets eerder’. Natuurlijk schat, je hebt gewoon gewacht totdat je vriend de sprinkhaan gepakt had maar dapper hoor dat je het geprobeerd hebt.
Bescheidenheid siert de mens maar dit soort vertrouwen in jezelf geeft je ego wel een enorme boost!
Knipoog 